Годишњица

„Ето, тако је за мене почео рат. Преко радија, у осам увече, као да је реч о најави за неку емисију која све нас позива да се удобно сместимо и заузмемо своје место у Савезној Републици Југославији, тада сачињеној од Црне Горе и моје Србије. Места су била подземна.“Ово је цитат из књиге коју сам објавила прошле године и која је посвећена свима онима који су 1999. године тражили мир и сан под небом Србије. Пре годину дана нисам ни помишљала да ћу поново бити принуђена на још једно бекство, на још један рат. Против коронавируса. Прошле године, након што сам осећања испитала, ставила их на папир, проживела читајући све оно што ме је годинама опседало, мислила сам да ћу се мало лакше сећати онога што се догодило мојој земљи пре двадесет година. А грдно сам се варала. Ево, прошла је још година од тог кобног дана, а неправда у мени и даље вришти и не да се умирити.Мислим да је то осећање нагло порасло када сам сазнала да је баш тај датум, 24. март, одабран као Међународни дан за право на истину о великим кршењима људских права и за њихове жртве. Можда се баш због тога мисија звала „Милосрдни анђео“ или како већ. Можда су се баш због тога сва та права и правила срамно занемарила, да се покаже да се некоме и то може.Сваког 24. марта у осам увече ја проживљавам исти страх, као да нешто слично поново почиње. Можда зато што се тако нешто никад и не завршава. Можда зато што смо мали, што смо „подигли кућу насред пута“, па вечито хоће да нам је руше.Једно, ипак, знам. Знам да сада, када у шест по подне отворим прозоре да чујем музику у општој италијанској тишини, ја чујем јаче музику с мостова. Знам да сада, док се плашим и најобичније прехладе, са дванаест година ме није било страх да гледам авионе који су се усудили да заузму моје небо. Знам да сада, док смо принуђени да останемо у топлини свога дома, многи су из својих домова били протерани. Знам да могу и да можемо ако се поштујемо, ако мислимо једни на друге, ако се чувамо. Просто је немогуће данас сећати се тог 24. марта 1999. године, а да не помислимо на сличност са тренутним стањем. Опасност од које смо тада бежали и од које сада бежимо апсурдно је иста. Ваздушна опасност.

Pubblicato da Milica Marinković

Zdravo! Mi chiamo Milica Marinković, sono nata e cresciuta in Serbia. Molto presto ho incominciato a esplorare culture nuove attraverso le loro lingue. Dapprima quella inglese, poi quella francese e finalmente quella italiana. Dulcis in fundo, direi, perché quest’ultima scelta ha avuto il maggior impatto sulla mia vita. Infatti, dopo aver conseguito la Laurea e il Master in Lingue e letterature romanze all’Università di Belgrado, mi sono trasferita in Italia, dove ho iniziato i miei studi di dottorato di ricerca. In Serbia ho avuto la fortuna di essere stata borsista statale e comunale per tutta la durata dei miei studi, in Italia ho ottenuto la Borsa di studio del Governo italiano, ma il 2014 mi ha vista vincitrice della prestigiosa borsa di studio canadese Bourse Gaston-Miron, offertami dall’Associazione Internazionale degli Studi Quebecchesi (AIEQ). Dopo essermi perfezionata in Canada come ricercatrice in Letteratura francofona, ho conseguito il titolo di Dottore di ricerca presso l’Università degli Studi di Bari, anche se i miei studi e le mie ricerche non sono tutt’ora terminati. Infatti, mi ritengo un’eterna studentessa e ricercatrice e ciò si riflette sulle mie esperienze lavorative che richiedono continui approfondimenti ed evoluzioni. I miei ambiti professionali sono insegnamento, traduzione e scrittura. Subito dopo il diploma liceale ho iniziato a insegnare il francese ai più piccoli e allora ho capito che non avrei mai smesso di trasmettere le mie competenze agli altri. Ad oggi ho accumulato diverse esperienze come insegnante di francese, italiano e serbo, sia nella pubblica istruzione, nell’ambito universitario, aziendale e privato. Come traduttrice, oltre alla traduzione dei documenti, posso ritenermi orgogliosa di aver dato la voce italiana a uno dei maggiori scrittori della letteratura serba, Jovan Dučić, traducendo, insieme alla collega Valeria Uva, il suo capolavoro Città e chimere (Bari, Stilo Editrice 2015), così come a Vladan Matijević, uno dei più importanti scrittori contemporanei, traducendo il suo romanzo Lezioni di gioia (Lugo, WhiteFly Press 2015). Coltivo la mia passione per la scrittura in lingua italiana sia come autrice di romanzi (al mio attivo ci sono Piacere, Amelia, pubblicato nel 2016 dalla casa editrice barese Les Flâneurs Edizioni e In serbo, uscito nel 2019 sempre per i tipi de Les Flâneurs) e di diversi racconti, pubblicati su riviste e raccolte, come curatrice di varie antologie poetiche, come redattrice della rivista “incroci” (Bari, Adda Editore). E, naturalmente, come blogger di questo sito. Visualizza più articoli